Binbir Hâdis-i Şerif Şerhi

Hadis: İnsanî İhtiyaçlar ve Kanaat   اِبْنَ آدَمَ عِنْدَكَ مَا يَكْفِيكَ وَأَنْتَ تَطْلُبُ مَا يُطْغِيكَ٬ اِبْنَ آدَمَ لاَ بِقَلِيلٍ تَقْنَعُ وَلاَ بِكَثِيرٍ تَشْبَعُ٬ اِبْنَ آدَمَ إِذَا أَصْبَحْتَ مُعَافِيً جَسَدُكَ آمِنًا فِي سِرْبِكَ عِنْدَكَ قُوتُ يَوْمِكَ فَعَلَى الدُّنْيَا العَفَاءُ  “Ey Âdemoğlu! Sana yetecek kadar geçimliğin mevcut olduğu hâlde, seni azdırmak için fazlasını istersin. Âdemoğlu! Ne aza kanaat edersin ne de çok ile doyarsın. Âdemoğlu! Vücûdunu âfiyette, bedenini emniyet ve selâmette ve günlük azığını da beraberinde bulduğun zaman, varsın seni azdıran ve saptıran dünyanın başına kıyâmet kopsun!” [1] Buradaki “dünya” tabirinden, “sen işini hallet de, senden başkaları ne olursa olsun” gibi anlatılmak [...]

Hadis: Hazreti Peygamber’in Tevâzuu   آكُلُ كَمَا يَأْكُلُ الْعَبْدُ، وَاَجْلِسُ كَمَا يَجْلِسُ الْعَبْدُ.    “Kul gibi yer, kul gibi otururum.” [1] Hace-i Kâinat Aleyhi Efdalu’s-Salavât Efendimiz Hazretleri’nin bu hadîs-i şeriften yüce muradları, şu kudsî fermandır: “Şahlar gibi böbürlenerek ve devlet başkanları gibi davranarak ümmet ve ashabımdan el etek çekmiş ve kendimi üstün görmüş değilim. Nübüvvetimin yüce şanına yakışan, kulluk bilinci ve tevâzuyla beraber en yüksek derecelere yükselmektir. Her yer bana ilâhî tecellinin arşı ve her zerre vahiy taşıyan ezelî bir feyizdir. Yüksek yahut alçak, her yer bana göre eşittir. Nitekim ben kulum, kul gibi yer, kul gibi muamele ederim. Ey [...]

آفَةُ الدِّينِ ثَلاَثَةٌ: فَقِيهٌ فَاجِرٌ، وَ إِمَامٌ جَائِرٌ، وَ مُجْتَهِدٌ جَاهِلٌ  “Dinin âfeti üçtür: Birincisi fısk ve fücûr ile tanınan fıkıh âlimi, ikincisi cefâ ve zulmü âdet hâline getiren devlet başkanı, üçüncüsü cahil olduğu halde çalışıp çabalayan, yani ne yaptığından haberi olmayan iş bilmez insandır.” [1] Çünkü ilk ikisi İslâm toplumunun varlığına, varlığının devamına zarar verecek ve bu zarar da ümmetin işlerini bozacak derecede etkili olacaktır. Bu ikisi, bundan dolayı âfettir. Üçüncüye gelince; bunlar “câhil müctehid”lerdir. Dinin, dünyanın ve zamanın gerektirdiği şeyleri bilmeksizin boş yere çalışıp çabalayan, sonunda da yorgunluktan başka elinde sermaye kalmayan zayıf akıllı kimselere “cahil müctehid” denir. [...]